ညကလည္း ေဝါဟာရနဲ႕အညီ ေမွာင္ေနသည္။ မုိးတြင္းမုိးေၾကာင့္ ၾကယ္ေရာင္လည္းေပ်ာက္၊ တေဒါက္ေဒါက္ တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ လွမ္းေမးလိုက္ရသည္။
” ဘယ္သူလဲ ”
ေျဖသံ မၾကားရ။ ထို႕ေၾကာင့္ ထပ္ေမးလိုက္သည္။
” ဘယ္သူလဲလို႕ ေမးေနတယ္ေလ ”
ဘာသံမွ မၾကားရ။ တစ္ေယာက္ေယာက္ လာေနာက္သြားတာ ျဖစ္မည္။ ခင္းလက္စ အိပ္ရာခင္းကုိ ထပ္ခင္းရင္း မုိးေအးေအးနဲ႕ ေကြးမလို႕ ဟန္ျပင္လိုက္သည္။
” ေဒါက္ … ေဒါက္ … ေဒါက္ ”
” လာေနာက္မေနနဲ႕ကြာ၊ ဒီမွာ အိပ္ေတာ့မယ္ ”
တစ္ခ်က္ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ေစာင္ကို ဆြဲၿခံဳရင္း မ်က္လံုးမွိတ္လိုက္သည္။
” ေဒါက္ … ေဒါက္ … ေဒါက္ ”
” ေဒါက္ … ေဒါက္ … ေဒါက္ ”
တံခါးေခါက္သံေတြက အဆက္မျပတ္ ေပၚထြက္လာသည္။ အိပ္ရာထဲ လွဲေနတဲ့ သူ စိတ္တုိသြားၿပီ။
” ေတာက္ …. ဒီမွာ အိပ္မလုိ႕ပါဆုိ။ အလိုက္ကမ္းဆုိးကို မသိဘူး ”
ေျပာေျပာဆိုဆုိ အိပ္ရာထဲကထၿပီး တံခါးကို စိတ္တိုတုိနဲ႕ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။
” ဟင္ ………. ”
သူ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားသည္။ မ်က္လံုးလည္း ျပဴးသြားသည္။ မွီတြယ္ရာမဲ့တဲ့ ေလထဲမွာ ေရႊေရာင္ စကၠဴေလးတစ္ရြက္က ေထာင္လ်က္ရွိေနသည္။ အေရာင္ေတြကလည္း တဖိတ္ဖိတ္ ေတာက္လို႕ေနသည္။ စာရြက္ေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာေလးက …
” အသင္ … ဒီေန႕ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သနည္း
ေကာင္းတာ မ်ားသလား၊ ဆုိးတာ မ်ားသလား
စဥ္းစား ဆင္ျခင္ၿပီးမွ အိပ္ပါ အေမာင္လူသား ” …. တဲ့။
No comments:
Post a Comment