သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာဆုိတဲ့ စကားအတိုင္း လူေတြဟာ ေန့စဥ္၀မ္းတစ္ထြာ ျပည့္ဖို႔အတြက္ ျဖတ္သန္း႐ုန္းကန္ ေနၾကတဲ့သူေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ျဖတ္သန္း ႐ုန္းကန္ေနၾကတဲ့ သူေတြထဲမွာ လူအားလံုး ပါ၀င္ၾကေပမယ့္ ျဖတ္သန္း႐ုန္းကန္ရတဲ့ အေနအထားကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ပံုစံအေနအထားခ်င္း မတူညီႏိုင္ၾကပါဘူး။ ေန့စဥ္ ၀မ္းတစ္ထြာအတြက္ လူငယ္ေတြလည္း ႐ုန္းကန္ေနၾကသလို လူႀကီးေတြလည္း တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံုနဲ႔ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနၾကရတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြလည္း အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေပမယ့္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ရဲ႕ေန႔စဥ္ ၀မ္းတစ္ထြာျပည့္ဖို႔အတြက္ နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ တက္စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ ေနရပံုေတြကို သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ မိတဲ့အခါ . . .
ဦးခင္ (အသက္ ၈၂ ႏွစ္)
အဘတုိ႔က အခုအခ်ိန္ထိ ေန႔စဥ္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး မုန္႔ေရာင္းစား ေနၾကရတုန္းပါပဲ။ အဘတုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာလွၿပီ။ အဘအမ်ဳိးသမီးက ေစ်းထဲမွာကိတ္မုန္႔ေရာင္းတယ္။ အဘကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ မုန္႔လိုက္ေရာင္းတယ္။ မုန္႔တစ္ခုကို အရင္းခ်ည္းပဲက်ပ္ ၄၀ ယူရ တယ္။ အဘတုိ႔က မုန္႔တစ္ခုေရာင္းမွ က်ပ္ ၁၀ ပဲ ျမတ္တာ။ အခုရက္ ပိုင္းမွာေတာ့ အဘတုိ႔ မုန္႔ေရာင္းမထြက္ႏိုင္ဘူး။ သၾကၤန္တြင္းမွာ ပိတ္ရက္ေတြမ်ားေတာ့ ေစ်းမေရာင္းရဘူးေလ။ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံ အရင္းေလးနဲ႔ ပဲ ထုိင္စားေနရတာ။ အခုေစ်းျပန္ ေရာင္းဖုိ႔ အရင္းအႏွီးကမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီးေတာ့ပဲ ေစ်းျပန္ေရာင္းရမွာပဲ။ အဘတုိ႔ ဒီ အလုပ္မလုပ္ဘဲနဲ႔လည္း ထုိင္စားလုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုအဘတုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ကလည္း သူမ်ားက ခဏေနခိုင္းလုိ႔ ေနေနရတာ။ အခုအဘတုိ႔ အဂၤါေန႔ေရာက္တုိင္း Global Vision ကေစာင့္ေရွာက္ေပး တဲ့ေနရာကို လာတယ္။ အဲဒီကိုသြားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အို အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ၿပီး စကားေတြ ေျပာၾကတယ္ေလ။ သူ တုိ႔ကအဘတုိ႔ကို ထမင္းတစ္နပ္ေကြၽးတယ္။ အဘတုိ႔ အဲဒီေန႔ဆုိရင္ေတာ့ မနက္စာအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ ညေနစာစားဖုိ႔အတြက္ စိတ္ပူရျပန္ေရာ။ ဘယ္ တတ္ႏိုင္မလဲ၊ အေျခအေနက ဒီလုိပဲ ျဖစ္လာတာကို။ တစ္ခါတေလ စားဖုိ႔ အတြက္ဘာမွမရွိရင္ အဘအမ်ဳိးသမီးက စိတ္အားငယ္တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အဘက သူ႔ကိုျပန္ၿပီး အားေပးေနရေပမယ့္ အဘကိုယ္တုိင္လည္း ဗိုက္ထဲကဆာလွျပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဘတုိ႔အသက္အရြယ္ႀကီး လာေတာ့ ေကာ္ဖီေလး၊ မုန္႔ပဲသေရ စာေလးစားခ်င္တဲ့စိတ္ကရွိတာေပါ့။ ထမင္းတစ္နပ္စားဖုိ႔ေတာင္ အဘတုိ႔ ႐ုန္းကန္ေနရတာ။ စားခ်င္တဲ့စိတ္ကိုပဲ မ်ဳိသိပ္ထားရတာေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘုရားတရားကိုပဲ ယံုၾကည္ အားကိုးတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ငတ္ၿပီးေတာ့ မေသႏုိင္ဘူး ထင္တယ္ေလ။
ဦးလွေရႊ (အသက္ ၇၃ ႏွစ္)
အဘက တစ္ေယာက္တည္းေနရတယ္။ ေမြးထားတဲ့သား၊ သမီး ေတြက သူအိမ္နဲ႔သူေနၾကတယ္။ အဘရဲ႕စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အဘ ျခံထဲမွာ ၀က္ေမြးထားတယ္။ ေမြးထားတဲ့၀က္မႀကီးကေန ၀က္ေပါက္ ေလးေတြေမြးရင္ ၀က္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့သူ ေတြကို အလကားေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေပးတဲ့ေနရာမွာ အဘက မိဘမဲ့ ကေလးေက်ာင္းတုိ႔၊ မုဆုိးမတုိ႔၊ အဘလို စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပတဲ့သူေတြကိုပဲ ေပးတယ္။ အဲဒီလုိ ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာလည္း အဘေပးလိုက္တဲ့ ၀က္ေတြက ကေလးျပန္ေမြးရင္ အဘကို ႏွစ္ေကာင္ျပန္ေပးရမယ္။ သူတို႔ျပန္ေပးတဲ့ႏွစ္ေကာင္ကို ျပန္ၿပီး မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို အခမဲ့ျပန္ေပး တယ္။ အဘ၀က္ေမြးတာကို ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြက ၀ုိင္းၿပီး ကူညီ ေပးၾကတယ္။ အဘရဲ႕အိမ္မွာ မီးအတြက္ ပိုက္ဆံမရွိတာေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္မီးမသြယ္ႏိုင္ဘူး။ အခုတစ္ေခါက္ ၀က္ေပါက္ေတြ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလးေသာင္းတန္ ဆိုလာမီးနဲ႔ ထြန္းေနရတယ္။ အဘလည္း အဂၤါေန႔တုိင္းေတာ့ အဘတုိ႔ဆံုေနက် သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ေနရာကေတာ့ အပတ္တုိင္းမျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးသြားတယ္။ အဲဒီမွာသက္ႀကီးသူေတြ အခ်င္းခ်င္းစကားေတြ ေျပာၾက၊ ဂိမ္းကစားနည္းေလးေတြ ကို ေစတနာ့၀န္ထမ္းေလးေတြ အကူအညီနဲ႔ကစားၾက၊ စာဖတ္တာတုိ႔၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတာတုိ႔ လုပ္ ၾကတယ္။ အဲဒီလုိေလးေနရတဲ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ေတာ့ စိတ္အပန္းေျဖမႈေလးရၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။
ေဒၚခင္စိန္ (အသက္ ၇၅ ႏွစ္)
အဖြားမ်က္စိက ႏွစ္ဖက္စလံုး မျမင္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္း က မိဘေတြက ပုခက္ထဲ ထည့္ထားေတာ့ ငိုရင္းငိုရင္းနဲ႔ တိမ္ကြယ္သြားလုိ႔ မ်က္စိမျမင္ေတာ့ပါဘူး။ အဖြား က အိမ္ေထာင္မရွိပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ သားသမီးမရွိေတာ့ တူမနဲ႔အတူတူေနပါတယ္။ အဲဒီတူမကပဲ အဖြားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ထားပါတယ္။ အဖြားက မ်က္စိမေကာင္းေပမယ့္ အိမ္အလုပ္ေတြ အားလုံးကို လုပ္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥေတြ ကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ရတယ္။ အဖြားက စားဖုိ႔ေသာက္ဖို႔ အတြက္ စီးပြားမရွာရေပမယ့္ အိမ္အလုပ္ေတြ အကုန္လံုးကို လုပ္ေပးပါတယ္။ အဖြားလည္း အဂၤါေန႔ တုိင္း သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ ဆံုၾကတဲ့ေနရာေလးကို အျမဲတမ္းလာပါ တယ္။ အဲဒီကိုသြားရင္ အဖြားက မ်က္စိမျမင္တဲ့အတြက္ ေျမးေလး က အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါတယ္။
From Weekly Eleven News Journal
ဦးခင္ (အသက္ ၈၂ ႏွစ္)
အဘတုိ႔က အခုအခ်ိန္ထိ ေန႔စဥ္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး မုန္႔ေရာင္းစား ေနၾကရတုန္းပါပဲ။ အဘတုိ႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္စလံုး က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာလွၿပီ။ အဘအမ်ဳိးသမီးက ေစ်းထဲမွာကိတ္မုန္႔ေရာင္းတယ္။ အဘကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ မုန္႔လိုက္ေရာင္းတယ္။ မုန္႔တစ္ခုကို အရင္းခ်ည္းပဲက်ပ္ ၄၀ ယူရ တယ္။ အဘတုိ႔က မုန္႔တစ္ခုေရာင္းမွ က်ပ္ ၁၀ ပဲ ျမတ္တာ။ အခုရက္ ပိုင္းမွာေတာ့ အဘတုိ႔ မုန္႔ေရာင္းမထြက္ႏိုင္ဘူး။ သၾကၤန္တြင္းမွာ ပိတ္ရက္ေတြမ်ားေတာ့ ေစ်းမေရာင္းရဘူးေလ။ ရွိတဲ့ပိုက္ဆံ အရင္းေလးနဲ႔ ပဲ ထုိင္စားေနရတာ။ အခုေစ်းျပန္ ေရာင္းဖုိ႔ အရင္းအႏွီးကမရွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ပိုက္ဆံေခ်းၿပီးေတာ့ပဲ ေစ်းျပန္ေရာင္းရမွာပဲ။ အဘတုိ႔ ဒီ အလုပ္မလုပ္ဘဲနဲ႔လည္း ထုိင္စားလုိ႔ရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ။ အခုအဘတုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ကလည္း သူမ်ားက ခဏေနခိုင္းလုိ႔ ေနေနရတာ။ အခုအဘတုိ႔ အဂၤါေန႔ေရာက္တုိင္း Global Vision ကေစာင့္ေရွာက္ေပး တဲ့ေနရာကို လာတယ္။ အဲဒီကိုသြားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အို အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ၿပီး စကားေတြ ေျပာၾကတယ္ေလ။ သူ တုိ႔ကအဘတုိ႔ကို ထမင္းတစ္နပ္ေကြၽးတယ္။ အဘတုိ႔ အဲဒီေန႔ဆုိရင္ေတာ့ မနက္စာအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ ညေနစာစားဖုိ႔အတြက္ စိတ္ပူရျပန္ေရာ။ ဘယ္ တတ္ႏိုင္မလဲ၊ အေျခအေနက ဒီလုိပဲ ျဖစ္လာတာကို။ တစ္ခါတေလ စားဖုိ႔ အတြက္ဘာမွမရွိရင္ အဘအမ်ဳိးသမီးက စိတ္အားငယ္တယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ အဘက သူ႔ကိုျပန္ၿပီး အားေပးေနရေပမယ့္ အဘကိုယ္တုိင္လည္း ဗိုက္ထဲကဆာလွျပီ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဘတုိ႔အသက္အရြယ္ႀကီး လာေတာ့ ေကာ္ဖီေလး၊ မုန္႔ပဲသေရ စာေလးစားခ်င္တဲ့စိတ္ကရွိတာေပါ့။ ထမင္းတစ္နပ္စားဖုိ႔ေတာင္ အဘတုိ႔ ႐ုန္းကန္ေနရတာ။ စားခ်င္တဲ့စိတ္ကိုပဲ မ်ဳိသိပ္ထားရတာေပါ့။ အခုအခ်ိန္မွာ ဘုရားတရားကိုပဲ ယံုၾကည္ အားကိုးတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ေတာ့ ငတ္ၿပီးေတာ့ မေသႏုိင္ဘူး ထင္တယ္ေလ။
| အခုအဘတုိ႔ အဂၤါေန႔ေရာက္တုိင္း Global Vision ကေစာင့္ေရွာက္ေပး တဲ့ေနရာကို လာတယ္။ အဲဒီကိုသြားရတာ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ သက္ႀကီးရြယ္အို အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ၿပီး စကားေတြ ေျပာၾကတယ္ေလ။ သူ တုိ႔ကအဘတုိ႔ကို ထမင္းတစ္နပ္ေကြၽးတယ္။ အဘတုိ႔ အဲဒီေန႔ဆုိရင္ေတာ့ မနက္စာအတြက္ အဆင္ေျပေပမယ့္ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ …. |
ဦးလွေရႊ (အသက္ ၇၃ ႏွစ္)
အဘက တစ္ေယာက္တည္းေနရတယ္။ ေမြးထားတဲ့သား၊ သမီး ေတြက သူအိမ္နဲ႔သူေနၾကတယ္။ အဘရဲ႕စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အဘ ျခံထဲမွာ ၀က္ေမြးထားတယ္။ ေမြးထားတဲ့၀က္မႀကီးကေန ၀က္ေပါက္ ေလးေတြေမြးရင္ ၀က္မ၀ယ္ႏိုင္တဲ့သူ ေတြကို အလကားေပးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေပးတဲ့ေနရာမွာ အဘက မိဘမဲ့ ကေလးေက်ာင္းတုိ႔၊ မုဆုိးမတုိ႔၊ အဘလို စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပတဲ့သူေတြကိုပဲ ေပးတယ္။ အဲဒီလုိ ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာလည္း အဘေပးလိုက္တဲ့ ၀က္ေတြက ကေလးျပန္ေမြးရင္ အဘကို ႏွစ္ေကာင္ျပန္ေပးရမယ္။ သူတို႔ျပန္ေပးတဲ့ႏွစ္ေကာင္ကို ျပန္ၿပီး မတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို အခမဲ့ျပန္ေပး တယ္။ အဘ၀က္ေမြးတာကို ရပ္ကြက္ထဲက ကေလးေတြက ၀ုိင္းၿပီး ကူညီ ေပးၾကတယ္။ အဘရဲ႕အိမ္မွာ မီးအတြက္ ပိုက္ဆံမရွိတာေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္မီးမသြယ္ႏိုင္ဘူး။ အခုတစ္ေခါက္ ၀က္ေပါက္ေတြ ေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလးေသာင္းတန္ ဆိုလာမီးနဲ႔ ထြန္းေနရတယ္။ အဘလည္း အဂၤါေန႔တုိင္းေတာ့ အဘတုိ႔ဆံုေနက် သက္ႀကီးရြယ္အုိ ေစာင့္ေရွာက္ေပးတဲ့ေနရာကေတာ့ အပတ္တုိင္းမျပတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးသြားတယ္။ အဲဒီမွာသက္ႀကီးသူေတြ အခ်င္းခ်င္းစကားေတြ ေျပာၾက၊ ဂိမ္းကစားနည္းေလးေတြ ကို ေစတနာ့၀န္ထမ္းေလးေတြ အကူအညီနဲ႔ကစားၾက၊ စာဖတ္တာတုိ႔၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကတာတုိ႔ လုပ္ ၾကတယ္။ အဲဒီလုိေလးေနရတဲ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ေတာ့ စိတ္အပန္းေျဖမႈေလးရၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။
ေဒၚခင္စိန္ (အသက္ ၇၅ ႏွစ္)
အဖြားမ်က္စိက ႏွစ္ဖက္စလံုး မျမင္ပါဘူး။ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္း က မိဘေတြက ပုခက္ထဲ ထည့္ထားေတာ့ ငိုရင္းငိုရင္းနဲ႔ တိမ္ကြယ္သြားလုိ႔ မ်က္စိမျမင္ေတာ့ပါဘူး။ အဖြား က အိမ္ေထာင္မရွိပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ သားသမီးမရွိေတာ့ တူမနဲ႔အတူတူေနပါတယ္။ အဲဒီတူမကပဲ အဖြားကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ထားပါတယ္။ အဖြားက မ်က္စိမေကာင္းေပမယ့္ အိမ္အလုပ္ေတြ အားလုံးကို လုပ္ေပးပါတယ္။ ကိုယ့္ကိစၥေတြ ကိုလည္း ကိုယ့္ဟာကိုယ္ လုပ္ရတယ္။ အဖြားက စားဖုိ႔ေသာက္ဖို႔ အတြက္ စီးပြားမရွာရေပမယ့္ အိမ္အလုပ္ေတြ အကုန္လံုးကို လုပ္ေပးပါတယ္။ အဖြားလည္း အဂၤါေန႔ တုိင္း သက္ႀကီးရြယ္အုိေတြ ဆံုၾကတဲ့ေနရာေလးကို အျမဲတမ္းလာပါ တယ္။ အဲဒီကိုသြားရင္ အဖြားက မ်က္စိမျမင္တဲ့အတြက္ ေျမးေလး က အႀကိဳအပို႔ လုပ္ေပးပါတယ္။
From Weekly Eleven News Journal
No comments:
Post a Comment